Magie

Als ik de kamer binnen kom tref ik moeder bij het bedje van haar zoon. Vol verwondering kijkt hij met heldere oogjes om zich heen. Ik zie een luiertje op het aankleedkussen liggen. Eigenlijk zijn we een beetje te laat voor de voeding. Dat is waarschijnlijk ook waarom hij zo ligt te kijken: honger!

Moeder geeft aan dat ze hem nu toch wel aan de borst wil leggen. Hij heeft nog niet eerder echt goed weten aan te happen en kunnen oefenen met drinken. Ik vraag aan haar of ze wil dat ik help en meekijk. Opgelucht geeft ze aan dat ze dat wel heel fijn vindt. Het kleine jochie ligt ondertussen ongeduldig in de wieg. Moeder installeert zich op de stoel en zit helemaal klaar. Dan bedenkt ze zich dat ze haar zoontje nog niet bij zich heeft. Lachend vraag ik of ik hem even aan zal geven.

Eenmaal bij zijn moeder op schoot gaat hij meteen fanatiek op zoek naar de borst. Hij laat er geen gras over groeien. Ondanks dat hij echt nog wel klein is neemt zijn instinct het over. Alles draait nu voor hem om maar één ding. Dat hij dat nog nooit gedaan heeft maakt niet uit: hij gáát ervoor.

Ondertussen heb ik het licht een klein beetje gedimd en heb ik mijn pieper die constant alarmen van andere baby’s laat horen even weggelegd. Heel zachtjes rol ik met mijn kruk weer terug naar het tafereel. Het heeft iets magisch. De intense drang van zo’n kleintje die eigenlijk de kracht nog niet helemaal heeft; om toch te drinken aan de borst. En zijn moeder die na een paar minuten eindelijk een klein beetje kan ontspannen. De logopediste komt ondertussen ook zachtjes binnen. Ik kan me alleen maar omdraaien naar haar, steek twee duimen de lucht in en ze weet genoeg. En als hij dan echt de smaak te pakken heeft, zakken de schouders van moeder naar beneden en zie ik bij allebei de spanning overgaan in ontspanning en tevredenheid.