Een klein laagje cellen die jullie harten met elkaar verbinden
‘Mag ik haar aanraken?’ Ik zie de schrik van de gebeurtenissen in je ogen en vanbinnen wil ik het wel uitroepen: ‘JA!’ Natuurlijk mag jij je eigen kind aanraken.
Vlak daarvoor lag je kleine meisje opeens weg van jou, in een couveuse met gesloten deurtjes. Je steekt je hand uit, het lukt net om met je vinger over de rug van je dochter te strelen. Een eerste contact na alle hectiek rondom de geboorte waarin alles vlug en vluchtig ging.
Ondanks de monitorplakkers, het bandje om je voet om je saturatie te meten, de ondersteuning voor je ademhaling op je neus en het infuus in je hand, ik zie dwars door alles een een klein mensje liggen. Je bent prachtig mooi roze, je huid voelt zacht, de donshaartjes nog aanwezig. Je ligt bij te komen van alles wat vlak daarvoor gebeurde, want opeens zijn jouw papa en mama ouders geworden. Veel te snel en te vroeg kwam je al op deze wereld.
Zachtjes open ik de deurtjes van de couveuse en zorg ik ervoor dat je mama je eindelijk weer even kan voelen. De hand van je papa lag even daarvoor al een hele tijd op je rug. Met een kleine trilling had hij gevraagd wat hij voor je kon doen: ‘raak haar maar aan, leg je hand stevig op haar rug en praat maar tegen haar, jouw stem kent ze al heel goed van al die maanden in de buik’. Hij fluistert lieve woordjes. Direct zag ik haar rustiger worden, haar ademhaling vertraagde en haar hartslag zakte.
En nu is hier ook je mama. Samen met je vader. Aanraking en nabijheid. Dat is alles wat jullie nu nodig hebben. De warmte en liefde voelen. Huid tegen huid. Een klein laagje cellen die jullie harten met elkaar verbinden en doen samensmelten tot één geheel.
Zuster Marieke 