Het is even voor half 3 ‘s nachts. Stilletjes open ik de deur van de kamer. Achter de gordijnen heerst een serene rust. Ik schuif het blauwe gordijn opzij en zie je wiegje staan. Je papa en mama liggen diep in slaap. Ik besluit ze niet wakker te maken. Jij ligt ondertussen al een beetje om je heen te kijken.
Ik haal het dekentje van je af, koppel je los van de monitor en rits je slaapzakje open. Ondertussen hoor ik geschuifel in de kamer. Het gordijn schuift opzij. Je vader steekt even zijn slaperige hoofd om de hoek. Ik besluit om te vragen of ik je je fles zal geven. Dankbaar knikt hij, geeft zijn dochter een snelle kus en verdwijnt dan weer richting de bank.
Zachtjes ga ik te werk, achter het gordijn hoor ik al snel weer de rustige en diepe ademhaling van twee slapende personen. Je ligt ongeduldig om je heen te kijken en toont duidelijk signalen dat je wil eten. De afgelopen dagen was je een beetje moe waardoor je meer voeding door je sonde heen kreeg. Ik maak dan ook dankbaar gebruik van je alertheid en drang om te drinken.
Ik rits je slaapzak tot halverwege dicht zodat je lekker warm ligt maar je handjes nog vrij hebt. Op je zij leg ik je op mijn schoot. Spuugdoekje onder je wang. Ongeduldig ben je op zoek naar de fles. Met een grote hap heb je ‘m te pakken. Je eerste slokken zijn ongecoördineerd en je zuigt nog niet echt effectief. Ik moet je een beetje remmen en bijsturen. Na een paar minuten verandert je ritme en begin je rustig te drinken. Nu moet ik oppassen dat ik je niet onderschat maar moet ik je ook blijven remmen als je te snel gaat. Een flesje geven aan een prematuur vergt van ons allebei grote concentratie.
Opeens maak je een gierend geluid. Teveel melk in één keer en je verslikt je. Je stopt met ademen, wordt wit en dan een beetje blauw. Snel haal ik de fles uit je mond en houd je rechtop. Er gebeurt nog niet zoveel. Slapjes hang je in mijn handen. Ondertussen loeit de pieper die in mijn zak zit. Op de monitor gaan de alarmbellen af. Zachtjes wrijf ik over je rug en dan een beetje harder. En dan opeens neem je weer een grote teug lucht en komt de kleur in je gezicht langzaam weer terug.
Doodmoe val je in slaap. Dat was het weer. Je hebt je best gedaan, maar nu is het klaar. Ik leg je terug in je bed, sluit de rest van je voeding aan via de sonde. Even daarna sluip ik de kamer uit en doe weer zachtjes de deur achter me dicht.
Zuster Marieke 